قیچی حیوانات برنداونر

قِیچی یا برک ابزاری است که به وسیله آن پارچه، کاغذ، مو و اشیاء دیگر را می‌برند و دارای دو شاخه بُرنده‌است که از وسط به یکدیگر وصل شده‌اند، قیچی معمولاً ابزاری آهنین و مرکب از دو تیغه برنده که به واسطه میخ یا پیچی آن دوتیغه روی هم قرار می‌گیرند و هر چیز جامدی را به کمک آن می‌برند.

قیچی از ترکیب دو نوع ماشین ساده یعنی گوه و اهرم تشکیل می‌شود.

نام‌های اصیل فارسی آن دوکارد، گاز و ناخن‌پیرای بوده که مدتی با نام عربی مقراض و در دورهٔ جدید در ایران با نام ترکی قیچی (در اصل قیچا) نامیده می‌شود. البته برخی ریشهٔ این واژه را قی‌چین یعنی ابزاری که قی شمع را می‌چیند دانسته‌اند.^[۱]

امروزه به خاطر کاربرد روستایی آن، واژهٔ دوکارد تنها برای اشاره به قیچی پشم‌چین به‌کار می‌رود.^[۲] در اصطلاح خیاطان خرده‌پارچه‌هایی را که خیاط پس از برش لباس از پارچه جدا می‌کند و دیگر قابل استفاده نیست «دَم قیچی» می‌نامند. حالت فعلی از نام‌واژه قیچی به کمک فعل‌های کردن و زدن درست می‌شود.^[۱]

^{قیچی به احتمال زیاد در حدود سال ۱۵۰۰ پیش از میلاد در مصر باستان اختراع شد.[۵] در خاورمیانه، قیچی از ۳ تا ۴ هزار سال پیش به کار می‌رفته است.}